เทคนิคที่ใช้ : ส่วนตัวซิ่นใช้เส้นยืนและเส้นพุ่งเป็นฝ้ายสีดำ หรือสีคราม ทอด้วยเทคนิคทอขัดธรรมดา เป็นลวดลายริ้วแนวขวางสลับสีระหว่างสีดำ กับสีคราม ส่วนตีนจกใช้เทคนิคการจก หมายถึง ลักษณะของการทอผ้า ที่ผู้ทอต้องใช้วิธีล้วงดึงเส้นด้ายพุ่งพิเศษขึ้นลงเพื่อสร้างลวดลาย การจกเป็นเทคนิคการทำลวดลายบนผืนผ้าคล้ายการปัก โดยใช้ไม้หรือขนเม่นหรือนิ้วมือ จกเส้นด้ายเส้นยืนยกหรือจกเส้นด้ายเส้นยืนขึ้น แล้วสอดใส่ด้ายพุ่งพิเศษเข้าไปเป็นช่วง ๆ สลับสีตามต้องการในขณะทอ ซึ่งสามารถออกแบบลวดลายและสีสันของผ้าได้ซับซ้อนและหลากสีสัน ซึ่งแตกต่างจากผ้าขิดที่มีการใช้เส้นพุ่งพิเศษสีเดียว ตลอดหน้ากว้างของผืนผ้า

• ผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบตระกูลดอนแร่ หัวซิ่นและตัวซิ่นยังคงยึดถือรูปแบบเช่นเดียวกับผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบคูบัว เอกลักษณ์ของผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบตระกูลดอนแร่จะอยู่ที่ส่วนตีนซิ่นมีขนาดความกว้างประมาณ 14 – 15 นิ้ว จะนิยมลวดลายแน่นเต็มตีนซิ่น ส่วนใหญ่ใช้เส้นฝ้าย และหรือเส้นไหมสีแดงเป็นสีหลัก และสีขาว สีเหลือง สีน้าตาล เป็นสีประกอบในการทอจกแทรกเข้าไป
• ลวดลายที่นิยมเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบดอนแร่ เช่น “ลายกาบ” ลายกาบดอกแก้ว และลายนกคู่กินน้ำฮ่วมเต้า เป็นต้น และทอส่วนล่างสุดของตีนซิ่นเป็นผ้าพื้นลายริ้วสีเหลือง หรือ สีเหลืองและสีแดง เรียกว่า “เล็บ” หรือ “เล็บซิ่น” ตามเอกลักษณ์ดั้งเดิมของผ้าซิ่นไท-ยวน ราชบุรี

แหล่งอ้างอิงข้อมูล

• หนังสือผ้าจก ไท-ยวน ราชบุรี มรดกภูมิปัญญาของบรรพบุรุษ โดย ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ (องค์การมหาชน)
• จิปาถะภัณฑ์สถานบ้านคูบัว ต.คูบัว อ.เมือง จ.ราชบุรี โดย ดร.อุดม สมพร ครูศิลป์ของแผ่นดินปี 2552 ประเภทเครื่องทอ (ผ้าจกคูบัว)