เทคนิคที่ใช้ : ส่วนตัวซิ่นใช้เทคนิคทอขัดแบบธรรมดา เป็นลายริ้วแนวขวางสลับสี มีการใช้เทคนิคมัดหมี่ เป็นลายขอเหลียว ลายกากบาท ลายฟันปลา ลายข้อ และใช้เทคนิคยกมุก เป็นลวดลายขวางตลอดแนวผ้า ส่วนตีนจกใช้เทคนิคการจก โดยใช้ไม้หรือขนเม่นหรือนิ้วมือ จกเส้นด้ายเส้นยืนยกหรือจกเส้นด้ายเส้นยืนขึ้น แล้วสอดใส่ด้ายพุ่งพิเศษเข้าไปเป็นช่วง ๆ สลับสีตามต้องการในขณะทอ ซึ่งสามารถออกแบบลวดลายและสีสันของผ้าได้ซับซ้อนและหลากสีสัน ซึ่งแตกต่างจากผ้าขิดที่มีการใช้เส้นพุ่งพิเศษสีเดียว ตลอดหน้ากว้างของผืนผ้า

• ผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบตระกูลหนองโพ-บางกะโด พบมากในชุมชนไท-ยวน ที่ตำบลหนองโพ-บางกะโด อ.โพธาราม จ.ราชบุรี เอกลักษณ์ของผ้าซิ่นตีนจกตระกูลนี้ ตัวซิ่นนิยมใช้เส้นยืนเป็นไหมสีดำหรือสีแดง และเส้นพุ่งเป็นไหมสีแดง สีเขียว สีเหลือง สีดำ สีขาว ทอด้วยเทคนิคที่หลากหลาย ทั้งเทคนิคการทอขัดแบบธรรมดา  เทคนิคมัดหมี่  และเทคนิคการยกมุก ด้วยเส้นไหมสีเขียว เป็นลวดลายมุกดอกแก้ว มุกขอ มุกบัวลอย ตามแนวขวางตลอดตัวผ้า
• ส่วนตีนซิ่นตกแต่งลวดลายด้วยเทคนิคจก นิยมใช้เส้นไหมสีเหลือง สีเขียว และสีดำเป็นหลัก และใช้สีขาว สีคราม สีชมพู สีม่วง เป็นสีประกอบในการทอจกแทรกเข้าไป ลวดลายที่นิยมทอ เช่น ลายหักนกคู่กินน้ำฮ่วมเต้า ลายนกคู่กินน้ำฮ่วมเต้า แต่ลักษณะของลายนกจะแตกต่างจากผ้าตระกูลคูบัวและดอนแร่ คือ มีลักษณะของการจกตัวนกที่ตัวโตหางยาวคล้ายพญาหงส์ หรือ “ลายหงส์ดำ” ในผ้าตีนจกเชียงแสนที่พบในภาคเหนือ และส่วนล่างสุดของตีนซิ่นจะเว้นที่ทอระหว่างลายหางสะเปาถึงเล็บซิ่นไว้มากกว่าผ้าซิ่นตีนจกตระกูลคูบัว

แหล่งอ้างอิงข้อมูล

• หนังสือผ้าจก ไท-ยวน ราชบุรี มรดกภูมิปัญญาของบรรพบุรุษ โดย ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ (องค์การมหาชน)
• จิปาถะภัณฑ์สถานบ้านคูบัว ต.คูบัว อ.เมือง จ.ราชบุรี โดย ดร.อุดม สมพร ครูศิลป์ของแผ่นดินปี 2552 ประเภทเครื่องทอ (ผ้าจกคูบัว)