เทคนิคที่ใช้ : ตีนจกใช้เทคนิคการจก โดยใช้ไม้หรือขนเม่น หรือนิ้วมือจกเส้นด้ายเส้นยืนยกหรือจกเส้นด้ายเส้นยืนขึ้น แล้วสอดใส่ด้ายพุ่งพิเศษเข้าไปเป็นช่วงๆ สลับสีตามต้องการในขณะทอ ซึ่งสามารถออกแบบลวดลายและสีสันของผ้าได้ซับซ้อนและหลากสีสัน ซึ่งแตกต่างจากผ้าขิดที่มีการใช้เส้นพุ่งพิเศษสีเดียว ตลอดหน้ากว้างของผืนผ้า

ผ้าซิ่นตีนจกรูปแบบตระกูลคูบัว พบมากในชุมชนไท-ยวน ที่ตำบลคูบัว และตำบลดอนตะโก อ.เมือง จ.ราชบุรี ลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์ของผ้าจกตระกูลนี้ได้แก่ ลายดอกเซีย ลายหน้าหมอน ลายโก้งเก้ง ลายนกคู่ และลายนกกินน้ำฮ่วมเต้า การจกจะใช้ด้านเส้นยืนสีดำและใช้เส้นพุ่งสีดำ เว้นพื้นที่ว่างในการจกไว้มากตามแบบลวดลาย เพื่อให้ลวดลายในการจกมีความเด่นชัด ลายประกอบมีไม่มาก ตีนซิ่นมีขนาดความกว้างประมาณ 9-12 นิ้ว นิยมใช้เส้นฝ้าย และ/หรือ เส้นไหม สีแดง สีดำ สีเหลือง เป็นสีหลัก และสีขาว สีเขียว สีน้ำตาล เป็นสีประกอบ และส่วนล่างสุดของตีนซิ่นเป็นผ้าพื้นลายริ้วสีเหลือง หรือ สีเหลืองและสีแดง มีขนาดประมาณ 1-1.5 เซนติเมตร เรียกว่า “เล็บ” หรือ “เล็บซิ่น” ตามเอกลักษณ์ดั้งเดิมของผ้าซิ่นไท-ยวน ราชบุรี

แหล่งอ้างอิงข้อมูล

• หนังสือผ้าจก ไท-ยวน ราชบุรี มรดกภูมิปัญญาของบรรพบุรุษ โดย ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ (องค์การมหาชน)
• จิปาถะภัณฑ์สถานบ้านคูบัว ต.คูบัว อ.เมือง จ.ราชบุรี โดย ดร.อุดม สมพร ครูศิลป์ของแผ่นดินปี 2552 ประเภทเครื่องทอ (ผ้าจกคูบัว)