เทคนิคที่ใช้ :  การทอส่วนหัวซิ่นด้วยเทคนิคการทอขัดธรรมดา ส่วนตัวซิ่นทอด้วยเทคนิคยกมุกแปดเขา ส่วนตีนซิ่นทอด้วยเทคนิคจก

กระบวนการสร้างสรรค์ชิ้นงาน (โดยละเอียด) :

1. เตรียมเส้นฝ้ายที่ผ่านการเปียฝ้ายสำหรับนำมาย้อมสี และเลือกใช้สีย้อมตามการออกแบบ และลวดลายที่กำหนดเพื่อนำมาทำเป็นเส้นยืน
2. ให้นำกลุ่มเส้นฝ้าย สำหรับทำเส้นยืนมาใส่ใน กวัก หรือ กวักฝ้าย แล้ว ค้น คือ นำด้ายมาเรียงยืนตามความกว้างยาวที่ต้องการ เพื่อต่อด้ายเครือหูกให้ติดกับด้ายฟืมซึ่งมีลักษณะเป็นฟันซี่ ๆ คล้ายหวี สำหรับสอดด้ายและไหม ใช้กระทบด้ายและไหมประสานกัน เรียกว่า สืบหูก จากนั้นนำไปเข้า กี่ หรือเครื่องสำหรับทอ พร้อมที่จะทอผ้าในขั้นตอนถัดไป
3. จากนั้นนำเส้นฝ้ายมากรอหลอด เรียกว่า กรอหลอดด้าย อุปกรณ์กรอก็คือ หลา นำไปใส่ในกระสวยพุ่งขวางไปมาตามฟืม โดยใช้เทคนิคการทอขัดธรรมดาบริเวณหัวซิ่น
4. ตัวซิ่น ใช้เทคนิคการทอผ้ายกมุก เป็นผ้าทอยกลายในตัว โดยใช้เส้นยืนพิเศษ 2 ชุด เพิ่มจากเส้นยืนปกติบนกี่ทอผ้า ลายมุกบนผ้าเกิดจากการใช้ตะกอยก ซึ่งด้ายยืนพิเศษชุดนี้ ต่างกับขิดและจกตรงที่ใช้ด้ายพุ่งพิเศษ เส้นยืนพิเศษ 2 ชุดนั้นประกอบไปด้วย ชุดแรกใช้เส้นด้ายยืนสีเดียวหรือหลายสี ทอเป็นลายขัดธรรมดา ชุดที่ 2 ใช้เส้นด้ายยืนที่เพิ่มพิเศษจากเส้นด้ายยืนธรรมดา มีสีเดียวหรือหลายสี อาจสอดแทรกด้วยเส้นไหม หรือดิ้นสีต่าง ๆ เพื่อเก็บลวดลายผ้ายกมุก ที่มีลักษณะเป็นลวดลายซ้ำยาวติดต่อกันเป็นริ้วแนวยาว หรือแถบตามทิศทางของเส้นด้ายยืน ผู้ทอสามารถออกแบบให้ลวดลายเรียงชิดติดกันหรือเว้นระยะห่างเท่า ๆ กันจนเต็มหน้าผ้า ขณะทอจะใช้วิธีการเหยียบไม้ เพื่อสลับเส้นด้ายยืนทั้งสองชั้น ซึ่งลายยกมุกจะเกิดจากการใช้ตะกอเส้นด้ายยืนพิเศษที่ถูกจัดไว้ตอนบนของเส้นด้ายยืนธรรมดา และถูกดึงลงมาเสริมเกิดเป็นลวดลายและความนูนของพื้นผิวผ้าในทางยืน
5. ตีนซิ่น ทอด้วยเทคนิคจกโดยใช้ขนแม่นหรือไม้ปลายแหลม จกลวดลายด้วยการงัดเส้นด้ายยืนขึ้นตามลายที่ต้องการจก จากนั้นสอดเส้นด้าย ซึ่งเป็นเส้นไหมย้อมสีธรรมชาติที่ใช้จกลายมุดลงไป แล้วจึงใช้ขนเม่นควักด้ายจกกลับขึ้นมา จนเกิดเป็นลวดลายตามขวาง ซึ่งการจกด้วยขนเม่นของชาวไทยวนนี้เป็นการจกสด ไม่มีการเก็บลายไว้ก่อน ดังนั้นช่างทอนอกจากต้องมีความชำนาญในการจกแล้ว ยังต้องมีความเชี่ยวชาญในการสร้างสรรค์ลวดลายต่าง ๆ เป็นอย่างดีด้วยเช่นกัน

จุดเริ่มต้นจากความตั้งใจกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดในอำเภอเสาไห้ จังหวัดสระบุรี และความต้องการรื้อฟื้นมรดกภูมิปัญญาการทอผ้าแบบดั้งเดิมของชาวไทยวนที่ใกล้สูญหายไปตามกาลเวลา การเริ่มฝึกฝนกับครูทอผ้าหลายท่าน รวมถึงครูจงจรูญ มะโนคำ ครูช่างศิลปหัตถกรรม ผู้เชี่ยวชาญชาญด้านการทอจก ประกอบกับการค้นคว้าศึกษาข้อมูล เกี่ยวกับลวดลายผ้าทอโบราณ จนได้มีโอกาสได้เห็นผ้าซิ่นตีนจกโบราณ อายุกว่า 250 ปี จำนวน 9 ผืน ที่อาจารย์ทรงชัย วรรณกุล ผู้เชี่ยวชาญเรื่องผ้าไทยวน สระบุรี เก็บรักษาไว้ จึงเกิดเป็นแรงบันดาลใจในการทุ่มเทศึกษา และมุ่งมั่นสืบทอดการทอผ้าซิ่นตีนจกไทยวน เสาไห้ เรื่อยมา

ครูสุพัตราเชื่อว่า ลวดลายของผ้าจกไทยยวนทุกลายล้วนมีคุณค่า สะท้อนเอกลักษณ์ของชาติพันธุ์ไทยวน ได้อย่างชัดเจน และแสดงถึงสติปัญญาและความมานะอดทนของผู้หญิงล้านนาในอดีต ที่ต้องจดจำลวดลายซึ่งเป็นมรดกทางภูมิปัญญาของบรรพชน และส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น พร้อมกระบวนการสร้างสรรค์ที่ใช้ความละเอียดและอดทนด้วยการใช้ขนเม่น เกี่ยวเส้นไหมหรือเส้นฝ้ายทีละเส้น สร้างเป็นลวดลายจกอันตระการตาจนได้ผ้าซิ่น 1 ผืน โดยสตรีชาวไทยวนแต่ละคน ต้องทอผ้าผืนสำคัญในชีวิตไว้อย่างน้อย 3 ผืน คือ ผืนแรกที่ฝึกทอจนสำเร็จสำหรับใช้ในพิธีแต่งงานของตนเอง  ผืนที่สองเพื่อใช้นุ่งในงานบวชของลูกชาย และผืนสุดท้ายสำหรับนุ่ง เมื่อตนเองเสียชีวิตและเผาไปพร้อมกับร่างของตนเอง ซึ่งเป็นการทำตามความเชื่อที่ว่า ในยามเสียชีวิตหากมีผ้าซิ่นติดตัวไปด้วย ในภพข้างหน้าจะได้กลับมาเกิดในกลุ่มชาติพันธุ์ไทยวนอีกครั้ง

เอกลักษณ์ที่โดดเด่นของผ้าซิ่นตีนจกไทยวนฝีมือ ครูสุพัตรา คือ การให้ความสำคัญกับเอกลักษณ์ที่สะท้อนถึงภูมิปัญญาดั้งเดิม เนื่องจากลายจกต่าง ๆ ล้วนสื่อถึงคติความเชื่อ ประเพณี วัฒนธรรมของชาวไทยวน อำเภอเสาไห้ จังหวัดสระบุรี  อาทิ “ลายหลัก” หรือลายจกหลักบนส่วนผ้าซิ่นตีนจก คือ ส่วนที่ใช้แทนเขาพระสุเมรุ ที่ประดิษฐานพระเกตุแก้วจุฬามณี สิ่งเคารพสูงสุดของชาวไทยวน “ลายประกอบ” ในส่วนถัดมา สามารถสื่อถึงได้หลากหลายความหมาย เช่น ลายสะเปา หรือ สำเภา ต่อด้วยหางสะเปาเพื่อสื่อถึงชีวิตหลังความตาย เป็นสำเภาที่พาผู้เสียชีวิตไปสักการะพระเกตุแก้วจุฬามณี และนำพาให้ดวงวิญญาณไปจุติบนสรวงสวรรค์ในที่สุด นอกจากนั้นลายที่นิยมในผ้าซิ่นตีนจกไทยวน สระบุรีคือ “ลายนกคู่กินน้ำร่วมต้น” ซึ่งเป็นลายสัญลักษณ์สื่อถึงพี่น้องชาวไทยวน ที่อพยพแยกย้ายกันไปตั้งถิ่นฐานในที่ต่าง ๆ ถึง 8 เมืองด้วยกันคือ เชียงใหม่ ลำปาง แพร่ น่าน อุตรดิตถ์ ราชบุรี นครราชสีมา และสระบุรี มีลายประกอบคือ ลายดอกแก้ว ส่วนตัวซิ่นจะเป็นลายที่มีในจังหวัดสระบุรีเท่านั้น เช่น ลายบัวคว่ำบัวหงาย ลายเครือวัลย์ ลายปูนปั้น