เทคนิคที่ใช้ :  การทอผ้ายกดอก
กระบวนการสร้างสรรค์ชิ้นงาน (โดยละเอียด) :

1. การออกแบบลวดลาย : ออกแบบลายลงบนกระดาษกราฟ สำหรับเป็นต้นแบบลายในการมัดลายหรือทอลาย ก่อนเริ่มการทอผ้า
2. การเตรียมเส้นไหม : การนำเส้นไหมที่ย้อมแห้งแล้วมากรอไหม ปั่นเก็บไว้ แล้วจึงนำเส้นไหมยืนที่กรอแล้วไปสางในรางสาวไหมหรือม้าเดินด้ายทีละเส้น โดยให้มีจำนวนเส้นไหมครบตามจำนวนช่องฟันหวีที่ต้องการจะใช้ จากนั้นเข้าหัวม้วน โดยการนำเส้นไหมยืนที่สางด้วยฟันหวีเป็นระเบียบดีแล้วไปเข้าหัวม้วน เพื่อม้วนเส้นไหมได้ทุก ๆ 5 เมตร จะใช้ทางมะพร้าวสอดกันไว้ 2-3 ก้าน เพื่อป้องกันเส้นไหมบาดกันเอง หากไหมขาดจะหารอยต่อได้ง่าย ขณะทอทำให้ทราบว่าทอไปเป็นความยาวเท่าไหร่แล้วโดยการนับทางมะพร้าว
3. การสืบหูก : การทำหัวม้วนขึ้นกี่ทอผ้า คลี่เพื่อกระจายเส้นฝ้ายออกแล้วนำมาผูกติดกับฟืม
4. การเก็บตะกอเหยียบ : อีกชื่อหนึ่งเรียกว่า “เขาย่ำ” ประกอบด้วยท่ออลูมิเนียมแบบบางสี่อันมัดขนัดไขว้ (ไม้ไขว้), ด้ายไนลอนสำหรับผูกเขาย่ำทุกเส้น, ไม้ดิ้ว สำหรับสอยเก็บเส้นไหมและสำหรับมัดสอดด้ายไนลอน, ไม้เภาหรือไม้เต่าเก็บขาวสำหรับเก็บเขาย่ำ (ไหมยืน) การเก็บตะกอเหยียบหรือการเก็บเขาย่ำ คือ การร้อยเส้นฝ้าย 2 จุด ที่เส้นฝ้ายสวลับกับไนล่อนทั้งด้านบนและด้านล่างของเส้นฝ้ายเส้นยืนทุกเส้น
5. การคัดลาย : หรือ “การดั้นดอก” เป็นการเก็บเขาดอกหรือเก็บตะกอดอกตามแบบกระดาษกราฟที่ออกแบบลวดลายไว้ จากนั้นจึงเริ่มขั้นตอนการทอผ้าในขั้นต่อไป
6. ทอผ้ายกดอก : ใช้การเก็บตะกอจำนวน 4 ตะกอ ประกอบด้วย ทอลายขัดธรรมดา 2 ตะกอ และอีก 2 ตะกอทอเป็นลวดลายยกดอกโดยทอทีละตะกอ สำหรับทอผ้ายกดอกลายลูกหวายใช้ 4 ตะกอเป็นตัวกำหนดลาย
   ทั้งนี้ ในการเริ่มต้นการทอ ช่างทอจะทอผ้าพื้นให้มีความกว้างประมาณ 7 ซม. เพื่อใช้สำหรับการตกแต่งขอบผ้าแล้วจึงเริ่มทอยกดอกตามลวดลายที่ทำการคัดลายไว้  ในการทอยกดอก ช่างจะสอดไม้หลาบแล้วดึงไม้หลาบขึ้น ทุกครั้งต้องดึงไม้ยกดอกให้ตึง หากดึงไม่สม่ำเสมอลวดลายจะไม่คมชัด และในการทอผู้ทอต้องมีเทคนิคเฉพาะในการกระแทกฟืม โดยจะกระแทกประมาณ 2-3 ครั้ง ด้วยน้ำหนักที่เหมาะสมจึงจะได้ผ้ายกที่งดงาม มีความหนาแน่น

ครูละมัย โพธิ์ภาษิต เติบโตมาในครอบครัวคนทอผ้าจึงได้เรียนรู้วิธีการปลูกหม่อนเลี้ยงไหมและกระบวนการทอผ้าทั้งแต่เยาว์วัย และเริ่มทอผ้าครั้งแรกเมื่ออายุเพียง 15 ปี โดยมีมารดาเป็นผู้สอนให้ด้วยตนเอง อย่างไรก็ตามการทอผ้าของชาวบ้านเมื่อหลายสิบปีก่อนนั้นเป็นการทอเพื่อใช้ในครัวเรือน หรือทอเพื่อเป็นของรับไหว้ ของขวัญ ของฝากเท่านั้น และดำเนินการในลักษณะต่างคนต่างทอ เมื่อครูละมัยอายุได้ 25 ปีจึงเริ่มสร้างกลุ่มทอผ้าเพื่อสร้างสรรค์งานที่มีคุณภาพ และเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างคุณภาพชีวิตให้กับคนในชุมชนผ่านดำเนินการที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ซึ่งต่อมาได้จัดตั้งเป็นกลุ่มสตรีทอผ้าบ้านหัวเมือง โดยมีครูละมัยเป็นประธานกลุ่ม
ครูละมัย โพธิ์ภาษิต ถือเป็นผู้สร้างสรรค์งานที่ให้ความสำคัญกับความยั่งยืนด้วยการเปลี่ยนสีที่ใช้ในการย้อมเส้นไหม ที่ในอดีตนิยมสีเข้มและฉูดฉาด มาเป็นการใช้วัสดุย้อมสีธรรมชาติจากพืชที่หาได้ในท้องถิ่น และเลือกใช้สีเคมีที่ไม่เป็นอันตรายต่อผู้บริโภคและสิ่งแวดล้อม ผ่านการประยุกต์องค์ความรู้ในการย้อมสีและการทอที่สืบทอดกันจากรุ่นสู่รุ่น เกิดเป็นเส้นไหมที่มีสีนวลตา และอยู่ในกลุ่มโทนสีพาสเทล เป็นที่นิยมของกลุ่มผู้บริโภคอย่างแพร่หลาย โดยสีย้อมจากพืชพรรณธรรมชาติที่โดดเด่นของครูละมัยจนสร้างชื่อเสียงให้เป็นที่รู้จัก