เทคนิคที่ใช้ : การขึ้นรูปด้วยกระดาษสา การตกแต่งส่วนต่างๆ ด้วยกระดาษแข็ง และการระบายสี
กรรมวิธีและขั้นตอนการสร้างสรรค์

1. ขึ้นรูปด้วยกระดาษสา โดยนำกระดาษสามาทาแป้งเปียกแล้วปิดบนหุ่นซีเมนต์
2. ปั้นขึ้นหน้า เมื่อกระดาษสาที่ขึ้นโครงหัวโขนแห้งแล้ว นำไปผ่าออกจากหุ่นซีเมนต์ แล้วนำมาปะกบติดกันด้วยกาวแป้งเปียกหรือลวด จากนั้นนำไปปั้นขึ้นหน้ากล้ามเนื้อ ปั้นตา และจมูกตามรูปแบบและโครงหน้าของหัวโขนแต่ละชนิด
3. ตัดกระดาษแข็งเป็นลวดลายต่างๆ  เช่น จอนหู กระจัง กระบังหน้า แล้วนำไประบายสี ก่อนนำมาติดลงบนหัวโขน
4. เขียนหน้าโขน และระบายสีตกแต่งหัวโขนให้สวยสมบูรณ์

• ครอบครัวของครูวิษณุ หรือสกุลช่างผดุงศิลป์ถือเป็นผู้ทำหัวโขนกำมะลอขึ้นมาเป็นครั้งแรก เพื่อนำไปแสดงในหมู่ประชาชนทั่วไป   โดยหัวโขนกำมะลอ คือการทำเลียนแบบหัวโขนโดยใช้กระดาษสาขึ้นรูปและตกแต่งส่วนต่างๆ ด้วยกระดาษแข็งตัด เช่น จอนหู กระจัง มงกุฎแล้วระบายสี
• หัวโขนพระพิราพ มีการจัดทำขึ้นใน 2 รูปแบบ  แบบแรกคือ “พระพิราพป่า” ไม่สวมมงกุฎ หัวโล้น สวมเฉพาะกระบังหน้า หรือกรอบพักตร์ ซึ่งเป็นเครื่องประดับชนิดหนึ่ง คาดตามแนวหน้าผาก ปลายทั้งสองข้างจรดหู และต่อด้วยจอนหูรูปแบบยักษ์ และแบบที่สองคือ พระพิราพทรงเครื่อง สวมมงกุฎยอดสะบัด (ยอดเดินหน หรือชฎามนุษย์) มีลักษณะเป็นแท่งตรงยาวและเรียว ส่วนโค้งมีเส้นผ่านศูนย์กลางกว้างกว่าส่วนยอดที่สะบัดโค้งไปด้านหลังเล็กน้อย จึงเรียกว่ามงกุฎยอดสะบัด ส่วนกลางของมงกุฎมีกาดห่อหุ้มยอดมงกุฎ ปลียอดสะบัดมีทั้งรูปแบบเขียนสี และประดับลวดลายปิดทอง
• หัวโขนพระพิราพ ถือเป็นหน้าพระครูทางยักษ์ เป็นอสูรเทพบุตรบรมครูโขนละคร พระพิราพ เป็นอสูรเทพบุตรผู้ทรงอิทธิฤทธิ์  ชาวอินเดียเรียกว่า “พระไภรวะ” ส่วนประเทศเนปาลเรียกว่า “พระไภราพ” ศิลปินโขนละครและดนตรีไทยให้ความเคาระสักการะในฐานะบรมครูวิชาดุริยางคศาสตร์ และนาฏศิลป์ และเป็นหนึ่งในหัวโขนที่วงการนาฏศิลป์นับถึอเสมือนหนึ่งเป็นสิ่งแทนครูบาอาจารย์ในด้านต่างๆ โดยหัวโขนบรมครูที่ใช้ในพิธีครอบครูทั้ง 9 หัว ได้แก่ 1.พระอิศวร  2.พระนารายณ์  3. พระพรหม 4. พระปัญจสีขร  5.พระปรคนธรรพ์  6.พระวิสสุกรรม  7.พระพิราพ 8. พระพิฆเนศวร  9.พ่อแก่ (พระฤาษี)
• ตามพระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ในรัชกาลที่ 1 พิราพเป็นอสูรที่พระอิศวรมอบหน้าที่ให้เป็นผู้ดูแลป่าที่เชิงเขาอัศกรรณ มีอุทธยานปลูกชมพู่พวาทองอยู่ในครอบครอง พิราพได้รับกำลังจากพระเพลิงและพระมหาสมุทรจึงมีอิทธิฤทธิ์เป็นที่กลัวเกรงของเหล่าเทพยดา คราวหนึ่งพิราพขึ้นไปแย่งเครื่องทรงของเทวดานางฟ้ามาสวมใส่ จึงเป็นที่มาของการสร้างหน้าโขน “พระพิราพทรงเครื่อง” คือสวมมงกุฎอย่างเทวดา และในคราวหนึ่งเมื่อพระราม พระลักษณ์ นางสีดา ผ่านเข้าไปเก็บผลไม้ในบริเวณที่พิราพดูแลอยู่ จึงเกิดการสู้รบกันและพิราพต้องศรของพระรามเสียชีวิตในที่สุด

แหล่งอ้างอิงข้อมูล

• กรมศิลปากร. 2552. โขน อัจฉริยลักษณ์แห่งนาฏศิลป์ไทย. กรุงเทพมหานคร: รุ่งศิลป์การพิมพ์.
• มูลนิธิส่งเสริมศิลปาชีพ ในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. 2552. วิวัฒนาการเครื่องแต่งกายโขน - ละคร สมัยรัตนโกสินทร์. กรุงเทพมหานคร: แปลน โมทิฟ.
• ศูนย์ศึกษาภูมิปัญญาไทยในรามเกียรติ์ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายประถม). 2552. 108 หัวโขน : โครงการภูมิปัญญาไทยในหัวโขน. กรุงเทพมหานคร: พริ้นแอนด์แพค เซอร์วิส ไลน์.
• ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ (องค์การมหาชน). 2561. ทายาทช่างศิลปหัตถกรรม 2561. กรุงเทพมหานคร.