เทคนิคที่ใช้ : การประกอบกรงนกแบบโบราณ
อุปกรณ์สำหรับทำกรงนก

1. ไม้ (โครง) ไม้ไผ่ (ซี่)
2. กาวร้อน ยูรีเทน กาวลาเท็กซ์
3. มีดแกะสลัก มีด เวอร์เนีย ไม้ฉาก คีมปากนกแก้ว
4. เครื่องขัดมือ เลื่อยเหล็ก เลื่อยฉลุ ฉลุไฟฟ้า
5. ใบเลื่อยฉลุ กรรไกรตัดกิ่ง
6. สว่านแท่น สว่านมือ
7. ถังลม กาพ่นสี กบรีดไม้ และเครื่องผ่าไม้

การเตรียม

• การเตรียมไม้ไผ่ : ใช้ไผ่สีสุกหรือไผ่ตง เพราะมีความยาวของลำมากกว่าไผ่ชนิดอื่น มีความตรงสม่ำเสมอ สามารถตกแต่งให้ขึ้นเงาสวยงาม วัดระยะให้ได้ความยาประมาณ 24 นิ้ว ตัดแล้วผ่าซีก เหลาให้เป็นทรงกลม แล้วนำไปชักเลียดให้ได้ความกลมได้ขนาดที่สม่ำเสมอกันตลอดทั้งเส้น จากนั้นนำไปลมควันให้ได้ขนาดในระหว่างรมควันสามารถกำหนดสีของซี่กรงได้ โดยหากต้องการซี่กรงสีดำให้เพิ่มความร้อนของไฟรมให้เกิดสีดำที่ผิวของไม้ไผ่ แต่หากต้องการสีเหลืองให้รมเฉพาะควันไม่ให้เกิดประกายไฟ
• การเตรียมเส้นหวาย : จะใช้หวายตะขาบทองของมาเลเซียเท่านั้นเพราะมีคุณสมบัติที่เป็นเงาแวววาว มีขนาดที่สม่ำเสมอกันตลอดทั้งเส้น ปัจจุบันราคากิโลกรัมละ 250 บาท (พ.ศ. 2563) โดยนำหวายตลอดความยาว 5  เมตรมาพันกับแกนที่เป็นท่อน้ำพีวีซีเส้นผ่าศูนย์ กลาง 4  นิ้วพันให้จบความยาวหวายจะได้เส้นหวายที่เป็นวงกลม ถอดออกจากแกน จากนั้นใช้เชือกมัดขดหวายที่เป็นวงกลมเพื่อรอการใช้งาน

ขั้นตอนการทำกรงนก

1. ตัดหวายต่อเป็นวงกลมให้ได้ขนาดตามต้องการ ใน 1 กรงจะใช้ขดหวาย 6 เส้น มีขนาดแตกต่างกันตามรูปแบบของกรงที่ออกแบบ
2. นำขดหวายมาวัดระยะห่างของซี่ไม้ไผ่ด้วย “ยากอ” (เป็นภาษาถิ่นที่ใช้เรียกอุปกรณ์สำหรับมาร์คจุดเพื่อเตรียมเจาะรูทำให้แต่ละช่องห่างเท่ากัน)  จากนั้นมัดหวายให้เป็นวงกลมตามขนาดที่ต้องการก่อนที่จะนำมาเจาะรู เชื่อมต่อหวายด้วยกาวร้อน
3. นำซี่กรงไม้ไผ่ที่เตรียมไว้ประกอบตัวกรง ตามแบบ
4. ระหว่างการประกอบตัวกรงจะใช้เชือกไนร่อนมัดเชื่อมระหว่างซี่กรงกับตัวโครงหวายเข้าด้วยกัน
5. นำประกอบเข้ากับหัวกรง
6. ตกแต่งเก็บรายละเอียดของงานให้สวยงามก่อนนำไปประกอบกับส่วนหัวกรง และส่วนประกอบอื่นๆ เช่น พื้นกรง ส่วนประกอบภายในกรง และ ผ้าคลุมกรง

ชาวปักษ์ใต้นิยมเลี้ยงนก 2 ชนิด ประจําบ้าน คือ นกเขาชวา (นกเขาเล็ก) และนกกรงหัวจุก (ปรอดหัวโขน) เพื่อเอาไว้ฟังเสียงที่ไพเราะเพื่อสร้างความสุขใจเพลิดเพลิน เป็นงานอดิเรก อีกทั้งเป็น สิ่งที่เชิดหน้าชูตาทางสังคมได้อีกด้วย สําหรับกรงนกนิยมทําเป็น 3  แบบ คือแบบทรงสี่เหลี่ยมคางหมู สําหรับนกกรงหัวจุก แบบทรงกลมหัวโต ทรงระฆัง มีทั้งแบบซี่เล็กและซี่ใหญ่ สําหรับนกเขาชวา ลูกกรงทําด้วยไม้ไผ่เหลาให้กลมเล็กอย่างประณีต หัวกรงนกทําจากไม้เนื้ออ่อนหรือกลึงจากงาช้างหรือตะขอแขวนกรงนกทำจากโลหะทองเหรือหรือเงิน เป็นรูปหัวสัตว์ในหิมพานต์ หรือตัวละครในอิเหนาจะยิ่งมีราคาแพงสะท้อนถึงฐานะของผู้เลี้ยงนกเขามากขึ้น กรงนกเขาชวาอำเภอจะนะ มีชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือมายาวนานกว่า 200 ปี ด้วยความเชื่อท้องถิ่นที่ว่าการเลี้ยงนกเขาจะทำให้เกิดโชคลาภ

• ประเทศไทยนิยมเลี้ยงนกเขาชวามาตั้งแต่สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ครั้งหนึ่งเมื่อพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่ 2 แห่งราชวงศ์จักรี เสด็จประพาสเยือน เกาะชวา  ประเทศอินโดนีเซีย  กล่าวกันว่าสมัยนั้นชาวอินโดนีเซียมีความยินดีเป็นที่สุด จึงมีการจัดกีฬาเกมส์ขึ้นเป็นกรณีพิเศษขานรับเพื่อเป็นการสรรเสริญพระบารมีของพระองค์ให้สมพระเกียรติ โดยการจัดในลักษณะผสมผสานวัฒนธรรม เชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างกัน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการจัดการประกวดนกเขาเล็กเสียงดีขึ้นถวาย  ซึ่งชาวอินโดนีเซียเห็นว่านกเขาเล็กประเภทนี้มีเสียงขันอันไพเราะเหมือนเสียงดนตรี จึงขอน้อมถวายนกเขาเล็กเสียงดีจำนวนหนึ่งกลับไปยังเมืองไทย
• ก่อนที่พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย จะปล่อยนกเขาชวาเล่านี้นั้น ทรงกล่าวว่านกเขาเล็กชุดนี้ได้มาจากชาวอินโดนีเซีย กลุ่มมุสลิมรัฐชวาถวายให้ ความนี้ได้แพร่สะพัดในกรุงเทพฯ ไปสู่ผู้เล่นนกเขาประเภทนี้ ต่างทึกทักเอาว่าเป็นนกเขาเล็กจากอินโดนีเซีย รัฐชวา จึงเรียกกันปากต่อปากว่านกเขาชวา
• ในอดีตการเลี้ยงนกเขาชวาเป็นการพบปะสร้างเสริมสัมพันธภาพ ในหมู่เพื่อนของพื้นถิ่นปักษ์ใต้ที่มักมีกรงนกเขาแขวนไว้ที่บ้านทุกหลัง หลังจากความสำเร็จในการผสมพันธุ์นกเขาชวาป่าสำเร็จในราวปี พ.ศ.2495 ทำให้เกิดเป็นฟาร์มนกเขาชวาเพื่อการส่งออก และสร้างรายได้แก่ชาวอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลาได้เป็นกอบเป็นกำ ด้วยเหตุนี้เองวัฒนธรรมการต่อกรงนกเพื่อรองรับความต้องการจึงได้เกิดขึ้น พร้อมๆกัน ตามตำราที่เชื่อว่า นกเขาชวาเป็นนกที่กษัตริย์ทรงเลี้ยง จึงทำให้การเลี้ยงนกเขาเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายกระทั่งมีการจัดประกวดนกเขาชวาเสียงดีชิงเงินรางวัลระดับนานาชาติ ยิ่งทำให้พื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้และ อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา ยิ่งเป็นที่รู้จักในฐานะถิ่นกำเนิดนกเขาชวาเสียงดีและแหล่งผลิตกรงนกเขาวิจิตรของอาเซียนในที่สุด