ผ้าซิ่นสันป่าตอง ผืนที่3

กลุ่มงานศิลปหัตถกรรม ประเภทงานหัตถศิลป์ไทย

  • หัวซิ่นมีสองชั้นตามลักษณะผ้าซิ่นโบราณ ตัวซิ่นเป็นซิ่นต๋า ลายทางยาวตามเอกลักษณ์ไทยวน ส่วนตีนซิ่นเป็นซิ่นจก ตัวตีนจกค่อนข้างกว้าง
  • ผ้าซิ่นสันป่าตองถือเป็นผ้าซิ่นในตำนานที่สูญหายไปหลายร้อยปี  เอกลักษณ์เด่น คือ รูปแบบที่คล้ายคลึงกับซิ่นเชียงแสน ด้วยการจกด้วยไหมเส้นใหญ่ที่ย้อมด้วยสีธรรมชาติ  และมักสอดสลับด้วยเส้นไหมที่ปั่นด้วยแล่งเงิน  นำมาตกแต่งที่ตัวจกส่วนพื้นเรียบ  ด้านล่างนิยมใช้ไหมปั่นมือทอแบบหยาบ ๆ แต่คงไว้ด้วยเสน่ห์
ประเภทงานหัตถกรรม :
เครื่องทอ
กลุ่มวัฒนธรรม :
ไทยวน
ขนาด :
กว้าง 28 นิ้ว ยาว 35 นิ้ว
วัสดุ :
ผ้าซิ่นตีนจกทอจากฝ้าย
อายุ/ปีที่ผลิต :
2412
รายละเอียดชิ้นงาน

เทคนิคที่ใช้ : เทคนิคการจก คือ
การจก เป็นเทคนิคการทำลวดลายบนผืนผ้าด้วยวิธีการเพิ่มได้พุ่งพิเศษเข้าไปเป็นช่วง ๆ ไม่ติดต่อกันตลอดหน้ากว้างของผ้า โดยใช้ขนเม่น ไม้ หรือนิ้วมือยกหรือจกเส้นด้ายเส้นยืนขึ้น และสอดเส้นด้ายพุ่งพิเศษเข้าไปตามลวดลายและสีสันที่ผู้ทอสร้างสรรค์ขึ้น ทั้งนี้คำว่า “จก”  นั้นภาษาไทยท้องถิ่นหมายถึง การควัก ล้วง ขุด คุ้ย ซึ่งลักษณะของกระบวนการทอผ้าจก คือ จะต้องใช้การควัก ล้วง ดึง เส้นด้ายพุ่งพิเศษขึ้นลงเพื่อสร้างลวดลาย จึงสามารถออกแบบลวดลายและสีสันของผ้าจกได้ซับซ้อน และเพิ่มสีสันในลวดลายได้หลากหลาย  ผู้ทอผ้าจกในประเทศไทย นิยมทอสำหรับส่วนหรือองค์ประกอบที่เป็นส่วนสำคัญอย่างตีนซิ่น เพื่อนำมาประกอบตัวซิ่น จึงมีการเรียกผ้าซิ่นที่ทอด้วยเทคนิคจกว่า “ผ้าซิ่นตีนจก” หรือ “ผ้าตีนจก”

ข้อมูลแหล่งที่มา