หัวซิ่นมีสองชั้นตามลักษณะผ้าซิ่นโบราณ ตัวซิ่นเป็นซิ่นต๋า ลายทางยาวตามเอกลักษณ์ไทยวน ส่วนตีนซิ่นเป็นซิ่นจก ตัวตีนจกค่อนข้างกว้าง ลายตีนจกมีสีสันสดใสสอดแทรก
ผ้าซิ่นตีนจกเมืองลำปางจะมีสีสันสดใส ลายจกจะมีขนาดกว้างกว่าที่อื่น ๆ ใช้ฝ้ายเส้นใหญ่ ลวดลายหลากหลาย นับว่าเป็นซิ่นจกที่มีลวดลายแปลกตา แฝงไว้ด้วยจินตนาการคติ และความเชื่อ โดยได้นำรูปแบบมาจากพรรณไม้ และสัตว์มงคล นำมาใส่ในผืนผ้าอย่างงดงาม
ปัจจุบันซิ่นตีนจกลำปางเป็นของหายาก เพราะพบได้น้อย เกิดจากความเจริญที่เข้ามาอย่างต่อเนื่องในดินแดนแห่งนี้ จึงทำให้การทอผ้าสูญหายไปในที่สุด
เทคนิคที่ใช้ : เทคนิคการจก
การจก เป็นเทคนิคการทำลวดลายบนผืนผ้าด้วยวิธีการเพิ่มได้พุ่งพิเศษเข้าไปเป็นช่วง ๆ ไม่ติดต่อกันตลอดหน้ากว้างของผ้า โดยใช้ขนเม่น ไม้ หรือนิ้วมือยกหรือจกเส้นด้ายเส้นยืนขึ้น และสอดเส้นด้ายพุ่งพิเศษเข้าไปตามลวดลายและสีสันที่ผู้ทอสร้างสรรค์ขึ้น ทั้งนี้คำว่า “จก” นั้นภาษาไทยท้องถิ่นหมายถึง การควัก ล้วง ขุด คุ้ย ซึ่งลักษณะของกระบวนการทอผ้าจก คือ จะต้องใช้การควัก ล้วง ดึง เส้นด้ายพุ่งพิเศษขึ้นลงเพื่อสร้างลวดลาย จึงสามารถออกแบบลวดลายและสีสันของผ้าจกได้ซับซ้อน และเพิ่มสีสันในลวดลายได้หลากหลาย ผู้ทอผ้าจกในประเทศไทย นิยมทอสำหรับส่วนหรือองค์ประกอบที่เป็นส่วนสำคัญอย่างตีนซิ่น เพื่อนำมาประกอบตัวซิ่น จึงมีการเรียกผ้าซิ่นที่ทอด้วยเทคนิคจกว่า “ผ้าซิ่นตีนจก” หรือ “ผ้าตีนจก”