ครูคำปุน ศรีใส เรียนจบชั้นประถมปีที่ 4 พอดีเกิดสงครามมหาเอเชียบูรพา (สงครามโลกครั้งที่ 2) ไม่มีที่เรียนต่อ จึงเริ่มมาเรียนทอผ้ากับแม่น้อย ศรีใส ผู้เป็นมารดาโดยจะทอผ้าไปส่งขายในจังหวัดอุบลราชธานีและกรุงเทพมหานคร ซึ่งผ้าที่ทอในตอนนั้นมีผ้าพื้นและผ้ามัดหมี่ คุณแม่น้อยได้สอนให้ครูทอซิ่นทิว ครูพยายามจดจำวิธีการและทำได้เป็นอย่างดี จนครูสามารถทำเส้นยืนได้รวดเร็วมาก วันหนึ่งทำได้ 2-3 เครือ ซึ่งคนอื่นๆ ทำได้เพียงวันละ 1 เครือ ซึ่งตระกูลของครูคำปุน มีแต่คนทอผ้า บางคนอายุ 80 ปีแล้วก็ยังทอผ้าอยู่ ผ้าทอลายแรกๆ ที่ครูคำปุนได้ลงมือทำสำเร็จ คือ ซิ่นทิว ผ้ามัดหมี่  และผ้าลายล่อง

“บ้านเราอยู่ยโสธร เราก็จะมาเรียนหนังสือที่อุบลก็ไม่มีที่พัก ก็ไม่มีตังค์มา ก็ต้องทำอยู่กับแม่ ตอนนั้นก็ว่างงานแล้ว แม่ใช้ให้ทำอะไรก็ทำ เป็นคนที่ว่าทำเส้นยืนได้เร็ว สมัยนั้นเขาทำเส้นยืนทั้งวัน เค้าได้เส้นยืนเครือเดียวเราก็ตัวผอมๆ แต่เราก็ทำได้เร็ววันหนึ่งก็ได้ 2-3 เครือ”