“ผมนึกถึงคนที่สอนงานนี้ให้ผม ซึ่งก็คือคุณลุงสายัณห์ ที่สอนงานให้เราเพื่อที่อยากให้งานมันยังคงอยู่ เราเองเป็นผู้ถูกสอนก็ต้องคิดเหมือนกับลุง คือทำอย่างไรก็ได้ให้งานแหวนกลนี้ยังคงอยู่ ถ้าเราปล่อยไปไม่ว่างานแขนงไหนก็ตามสุดท้ายมันก็จะหายไป เหมือนเช่นต้นไม้ถ้าเราไม่ได้รดน้ำ หรือดูแลมันให้ดี มันก็จะเหลือแค่ซาก และที่สุดแล้วมันจะย่อยสลายหายไป งานหัตถกรรมก็เช่นกัน ถ้าเราไม่ใส่ใน ไม่สนใจ ไม่ได้รักมันสุดท้ายมันก็ไม่ต่างกับต้นไม้ที่มันจะตายไปในที่สุด สิ่งหนึ่งคือเราเห็นตัวอย่างของลุงที่เขาทำงานมาหลายปีด้วยความรัก ทำจนจบชีวิตลงเราเห็นตรงนี้ เห็นถึงความสุขที่เขาทำมา เราจึงไม่อยากทิ้งงานนี้ โดยเราต้องรักมัน ถ้าเรารักมันเราจะอยู่กับมันได้ตลอดชีวิต”